Wandelen

13 juni. Barbadelo > Portomarin. Gisteravond was ik binnen 5 minuten onder zeil volgens Tilly. Weer vroeg opgestaan en na een kopje koffie voor 7:00 uur al weer op pad. Het was een beetje heiig en daardoor wat drukkend warm. Het was ongeveer 4 graden.
We liepen nog steeds in een boerenstreek. Het landschap was glooiend en je zag alleen maar graslanden. De boeren moeten hier denken we, heel hard werken omdat de tijd hier 40 jaar heeft stilgestaan. Na ongeveer 20 minuten hebben we in een bar ontbeten. De 2 laatste dagen waren wel een aanslag op met name mijn rechterknie, maar met de brace om en een laag tempo komen we er wel. Om half tien tijd voor koffie en een broodje. Het pad was afwisselend vlak en hobbelig. In de boerendorpjes waar we doorheen kwamen lag overal koeiestront op straat. Opeens zagen we in een oude boerenschuur een tafel staan met allerlei lekkere dingen, zoals tortilla, cakejes, soort oliebollen, blokjes kaas enz. Ook stonden er 2 kannen met water en ciyroenschijfjes en koffie en thee. Het zag er allemaal 10 maal beter uit dan de vorige donativa. Af en toe liet de zon zich ook nog even zien en werd het toch nog 17 graden. Na weer een aantal kilometers was er een afdakje met een paar bankjes waar we even zijn gaan zitten. Toen ik Jan aan de telefoon had kwam er een man langs en zei: eindelijk Nederlanders. Hij vertelde dat hij op 17 maart was vertrokken vanuit Kraggenburg en hij moest 18 juni in Santiago zijn want daar werd hij opgewacht door zijn vrouw. Nu was het nog maar een paar kilometer en we zouden in Portomarin zijn. We kwamen op een punt waar we konden kiezen uit de officiële route of de alternatieve. We kozen voor de officiële. Deze begon op een asfaltweg die over ging in een mooi smal pad met aan weerszijden wuivende grassen en verschillende wilde bloemen. Op een gegeven moment durfden we niet meer verder. Het te nemen smalle pad bestond uit grote rotsblokken en keien met hoogteverschillen variërend van 15 tot 60 cm en liep steil naar beneden. Tilly deed haar backpack af en zei: die gooi ik naar beneden. Ook ik durfde niet met 9 kg op mijn rug naar beneden. Toen kwamen er 2 super lieve mannen aan en ze namen alletwee een backpack van ons over en brachten die voor ons naar beneden, ongeveer 150 meter. De ene kon een beetje Nederlands omdat hij een Nederlandse collega heeft op de Canarische eilanden. Aan het eind van het pad hebben we ze gezoend. Als ze ons niet hadden geholpen waren we terug gegaan om het andere pad te nemen. In Pontemarin moesten we weer omhoog via een trap met wel 60 treden. Om bijna 15:00 uur kwamen we bij onze alberge. In de slaapzaal stonden 10 stapelbedden. In totaal konden er 130 pelgrims slapen. De zaal naast ons was bezet door de Spaanse jeugd en Koreanen. Spaanse studenten krijgen namelijk studiepunten als ze de laatste 100 km van de Camino lopen of de laatste 200 km fietsen. En vandaag zijn we de 100 kilometerpaal gepasseerd en zagen dus veel jeugd. Ze liepen allemaal met een dagrugzak op en de bagage werd voor hun vervoerd. Na een verkwikkende douche en siësta de stad ingelopen op zoek naar een bank om te pinnen en een restaurant om te eten. We hadden de keuze uit heel veel restaurants. De temperatuur was goed en we konden buiten eten. Daar ontmoetten we een Duits echtpaar dat vanaf 2005 vanuit Leipzig elk jaar een stuk van de Camino liep en nu dus het laatste stukje. Ook onze engel van vanmiddag spraken we nog. Heerlijk gegeten en weer terug in de alberge ons dagboek bijgewerkt. Na zo'n vermoeiende dag van 16 km wilden we wel graag op tijd naar bed. Het slapen lukte niet direct omdat het pas om 23:00 uur stil hoefde te zijn en de studenten waren nog niet moe genoeg om op tijd naar bed te gaan.