Wandelen

10 juni. La Faba > Fonfria. Gisteravond duurde het nog wel een tijdje voordat ik in slaap viel. Het ongeluk van onze medepelgrims spookte nog door mijn hoofd. Wij hadden de afgelopen dagen ook vaak langs de wegen gelopen. Vandaag hebben we de eerste kilometers niet gewandeld maar hebben een taxi genomen. Het pad was net zo moeilijk begaanbaar en steil als de laatste 500 meter van gisteren, waar we een half uur over hadden gedaan. De taxi zou om 9.30 uur komen en toen we buiten zaten te wachten kwam de Braziliaan er aangewandeld die we een paar dagen eerder hadden ontmoet. Om 10:00 uur waren we in O Cebreiro en hebben daar in het kerkje eerst een kaarsje aangestoken voor de verongelukte vrouw op de Camino. Zulke berichten doet wel iets met je omdat je er in principe dicht bij staat, al ken je haar niet. Het pad wat we volgden was afwisselend klimmen en dalen, maar wel korte stukken. Het uitzicht was weer adembenemend. Al liep er een weg parallel langs het uitzicht was weer adembenemend. Al liep er een weg parallel langs het pad, je hoorde niets anders dan vogels en geen enkele auto. We genoten hier intens van. In Linares zijn we op een bankje neergestreken tegenover de kerk. Helaas was er nergens koffie te krijgen. We zaten nog maar net of de kippen waren er als de kippen bij om de kruimels op te pikken die wij zouden laten vallen. Helaas, we hadden alleen maar een bananenschil. Je gelooft het niet, maar wie kwamen daar aangewandeld: het Duitse echtpaar en ze vertelden dat ze in dezelfde alberge hadden geboekt als wij. In Hospital da Condesa hebben we heerlijke linzensoep gegeten. Nu nog ongeveer 7 km naar onze alberge. Het begon direct al met behoorlijke klimmetjes. We moesten dan ook regelmatig even uitblazen. In het dorpje Padornela stond een heel klein kerkje dat niet meer in gebruik was. Aan de buitenkant hing een ketting die verbonden was met de klok. Ik vroeg Tilly of zij de klok wilde luiden, maar ze kreeg er niet genoeg beweging in. Toen probeerde ik het en het lukte. Alleen kwam er geen geluid want de klepel was verwijderd. Hadden wij weer. In de verte zagen we al dat het nog flink klimmen was. Nou het was echt heel steil en moesten regelmatig stoppen. Eindelijk boven gekomen zijn we op een terras neer geploft. Na een colaatje de laatste kilometers en die waren ontzettend mooi. Vergezichten en bloeiende weilanden. In de dorpjes waar we doorheen kwamen woonden alleen maar boeren. Je zag het niet alleen, maar je rook het ook. Onze alberge zag er prima uit. We kwamen op een slaapzaal voor 20 personen. Totaal waren er 86 bedden. Na het douchen wat gedronken in de kantine en wie zagen we daar? De Duitsers. Zij hadden een privekamer geboekt en lagen dus niet bij ons op de zaal. Om 18.30 uur konden we aan tafel, daarvoor moesten we de weg achter de alberge oversteken. Het gebouw was rond en de tafels stonden ook zo dat we in een halve cirkel zaten. Tegenover ons zat een Duits meisje dat 2 dagen geleden ook in dezelfde alberge sliep als wij. Naast ons een groepje jongelui uit Nieuw Zeeland met Nederlandse ouders. We kregen een soort spinaziesoep, rijst met varkenshaas en groente en als toetje een heerlijke punt cake. Toen we terug bij onze alberge kwamen zat daar buiten op het terras de Portugese man die meestal op blote voeten loopt en die we aan het begin van de Camino hadden ontmoet. Ook het Duitse echtpaar was er en nog een vrouw uit Amsterdam die we een paar dagen geleden voor het eerst hadden ontmoet. We lagen weer vroeg onder de wol.